Po Miesiącach Stanisław Stał Się Nieodzowną Częścią Domu Anny – Ich Historia Wzrusza do Łez

Miesiące później Stanisław stał się nieodłączną częścią domu Anny.
Stanisław siedział na zmarzniętej ławce w cichym parku na obrzeżach Gdańska. Przenikliwy wiatr ciął go po twarzy, a śnieg opadał powoli, jak popiół z gasnącego pożaru. Dłonie chował pod wytartą kurtką, a dusza była w kawałkach. Nie rozumiał, jak doszedł do tego momentu. Nie tej nocy. Nie w taki sposób.
Zaledwie kilka godzin wcześniej był w swoim własnym domu. **Swoim**. Tym, który zbudował własnymi rękami lata temu, cegła po cegle, gdy jego żona gotowała gorącą zupę w kuchni, a syn bawił się drewnianymi klockami. Wszystko to przepadło.
Teraz na ścianach wisiały obrazy, których nie znał, zapachy były obce, a chłód nie płynął tylko z zimy, ale także z spojrzeń, które przeszywały go jak noże.
Tato, Kasia i ja radzimy sobie dobrze, ale ty nie możesz tu dłużej zostać powiedział jego syn, Jakub, bez śladu skruchy w głosie. Nie jesteś już młody. Powinieneś poszukać domu opieki. Albo czegoś małego. Z twoją emeryturą dasz radę żyć spokojnie.
Ale to mój dom wyjąkał Stanisław, czując, jak serce wali mu o stopy.
Przekazałeś go mi odparł Jakub, jakby mówił o przelewie bankowym. Spisane, podpisane. Prawnie już nie należy do ciebie.
I tyle.
Stanisław nie krzyczał. Nie płakał. Skinął tylko głową w milczeniu, jak dziecko ukarane za coś, czego nie rozumie. Spakował swój stary płaszcz, czapkę i małą torbę z resztką dobytku. Wyszedł, nie oglądając się za siebie, wiedząc głęboko, iż to także koniec czegoś większego jego rodziny.
Teraz siedział tu, sam, z ciałem zdrętwiałym, a duszą zamarzniętą. Nie wiedział nawet, która godzina. Park był pusty. Nikt nie wychodzi, gdy mróz wgryza się w kości. A jednak on tam tkwił, jakby czekał, aż śnieg całkiem go przykryje i sprawi, iż zniknie.
Wtedy coś poczuł.
Lekki, ciepły dotyk.
Otworzył oczy i ujrzał przed sobą psa. Owczarka niemieckiego, potężnego, z sierścią przysypaną śniegiem i ciemnymi oczami, które zdawały się rozumieć zbyt wiele.
Zwierzę wpatrywało się w niego. Nie zaszczekało. Nie odeszło. Delikatnie wysunęło pysk i dotknęło jego dłoni z czułością, która rozbroiła go do głębi.
Skąd się tu wziąłeś, przyjacielu? szepnął Stanisław, głosem pełnym drżenia.
Pies zamerdał ogonem, zawrócił i przeszedł kilka kroków. Potem znów spojrzał, jakby mówił: *Chodź za mną*.
I Stanisław poszedł.
Bo nie miał już nic do stracenia.
Szli przez długie minuty. Pies nie oddalał się zbytnio, co chwilę oglądając się, by upewnić się, iż starzec nadąża. Minęli ciche zaułki, zgaszone latarnie, domy, w których ciepło rodzinnego ogniska wydawało się luksusem nieosiągalnym.
Aż w końcu dotarli do niewielkiego domu z drewnianym płotem i ciepłym światłem na ganku. Zanim zdążył zareagować, drzwi się otworzyły.
Kobieta około sześćdziesiątki, z włosami spiętymi w kok i grubym szalem na ramionach, stanęła w progu.
**Brutus**! Znowu uciekłeś, urwisie! zawołała na widok psa. I kogo tym razem przyprowadziłeś?
Urwała, dostrzegłszy Stanisława zgarbionego, z twarzą zaczerwienioną od mrozu i sinymi wargami.
Boże Święty! Zamarz