Moja cierpliwość się skończyła: Dlaczego córka mojej żony nigdy więcej nie przekroczy progu naszego domu
Ja, Marek, człowiek, który przez dwa męczące lata próbował nawiązać jakąkolwiek więź z córką mojej żony z jej pierwszego małżeństwa, wreszcie dotarłem do ściany. Tego lata przekroczyła wszelkie granice, a moja długo tłumiona powściągliwość wybuchła jak burza z gniewu i bólu. Gotów jestem opowiedzieć tę łamiącą serce historię tragedię pełną zdrady i wściekłości, która skończyła się zamknięciem drzwi naszego domu przed nią na zawsze.
Gdy poznałem moją żonę Annę, niosła ze sobą ruiny przeszłości nieudane małżeństwo i szesnastoletnią córkę Lenę. Ich rozwód miał już dziewięć lat. Nasza miłość wybuchła jak grom z jasnego nieba: krótki, gorący okres poznawania się, zanim rzuciliśmy się w wir małżeństwa. W pierwszym roku wspólnego życia choćby nie przyszło mi do głowy, by zaprzyjaźnić się z jej córką. Po co miałbym wchodzić w życie obcej nastolatki, która od pierwszego dnia patrzyła na mnie jak na intruza, który przybył, by zrabować jej królestwo?
Wrogość Leny była od początku oczywista. Jej dziadkowie i ojciec solidnie napracowali się, by wypełnić jej serce urazą. Wmówili jej, iż nowa rodzina matki oznacza koniec jej uprzywilejowanego świata iż jej wyłączna władza nad miłością i dostatkiem dobiegła końca. I nie do końca się mylili. Po ślubie zmusiłem Annę do trudnej, burzliwej rozmowy. Byłem wściekły wydawała niemal całą pensję na niekończące się zachcianki Leny. Anna miała dobrze płatną pracę, regularnie płaciła alimenty, ale poza tym zasypywała Lenę wszystkim, czego ta zapragnęła: od drogich laptopów po markowe kurtki, które wysadzały nasz miesięczny budżet. Nasza mała rodzina, żyjąca w skromnym domku pod Wrocławiem, musiała zadowolić się ochłapami.
Po gorących kłótniach, od których drżały ściany, doszliśmy do chwiejnego kompromisu. Dopływ pieniędzy do Leny został ograniczony do niezbędnego minimum alimenty, prezenty świąteczne, czasem wyjazd ale szalone wydatki wreszcie ustały. Przynajmniej tak myślałem.
Wszystko zmieniło się, gdy urodził się nasz syn, mały Tomek. Zrodziła się we mnie delikatna nadzieja marzyłem, iż dzieci zbliżą się do siebie, będą dorastać jak rodzeństwo, połączeni euforią i zaufaniem. Ale głęboko w środku wiedziałem, iż to złudzenie. Różnica wieku była ogromna siedemnaście lat a Lena od pierwszego momentu znienawidziła Tomka. Dla niej był żywym policzkiem, dowodem, iż miłość matki została podzielona. Próbowałem przekonać Annę do rozsądku, ale była opętana wizją harmonijnej rodziny. Przysięgała, iż oboje dzieci są dla niej tak samo ważne, iż kocha je jednakowo. Uległem. Gdy Tomek skończył trzynaście miesięcy, Lena zaczęła odwiedzać nasz przytulny domek pod Warszawą, rzekomo po to, by “pobawić się z braciszkiem”.
Od tej pory musiałem z nią obcować. Nie mogłem jej po prostu ignorować! Ale między nami nie zaiskrzyło choćby na moment. Lena, podjudzana przez ojca i dziadków, traktowała mnie lodowatą obojętnością, która mogłaby zamrozić ogień. Każde jej spojrzenie było pełne wyrzutu, jakbym ukradł jej matkę i życie.
Potem zaczęły się podłe zaczepki. “Przypadkiem” przewróciła mój płyn po goleniu, zostawiając w łazience rozbite szkło i gryzący zapach. “Zapomniała” i wsypała garść pieprzu do mojego gulaszu, zamieniając go w niejadalną, piekącą breję. Pewnego razu wytarła brudne ręce w moją ukochaną skórzaną kurtkę wiszącą w przedpokoju, przy tym chytrze się uśmiechając. Skarżyłem się Annie, ale zbyła to: “To drobiazgi, Marek, nie rób dramatu.”
Kulminacja nastąpiła tego lata. Anna zabrała Lenę do nas na tydzień, podczas gdy jej ojciec wylegiwał się nad morzem. Mieszkaliśmy w naszej letniej chacie pod Gdańskiem, i niedługo zauważyłem, iż Tomek się zmienia. Mój słoneczny chłopczyk, zwykle spokojny i wesoły, stał się nerwowy, płakał przy byle czym. Myślałem, iż to upał albo ząbkowanie aż odkryłem straszliwą prawdę.
Pewnego wieczoru zakradłem się do pokoju Tomka i zamarłem z przerażenia. Lena stała nad nim i potajemnie szczypała go w nóżki. Chłopiec szlochał, a ona uśmiechała się złośliwie, udając, iż nic się nie dzieje. Nagle przypomniałem sobie słabe siniaki, które wcześniej zauważyłem na jego ciele myślałem, iż to przez jego żywiołowe zabawy. Teraz wszystko się zgadzało. To ona. Jej nienawistne dłonie znaczyły mojego syna.
Zalała mnie fala wściekłości, ogień, który ledwo zdołałem opanować. Lena ma prawie osiemnaście lat to nie jest niewinne dziecko, które nie wie, co robi. Krzyknąłem na nią, mój głos jak grom wstrząsnął domem. Ale zamiast żalu, spotkałem się z nienawiścią. Wrzeszczała, iż życzy nam, żebyśmy wszyscy zdechli. Wtedy jej matka i jej pieniądze znów należałyby tylko do niej. Nie wiem, jak się powstrzymałem, żeby nie spoliczkować jej na miejscu może dlatego, iż trzymałem Tomka w ramionach, kołysząc go, gdy jego łzy moczyły moją koszulę.
Anny nie było poszła na zakupy. Gdy wróciła, opowiedziałem jej każdy okrutny szczegół. Jak można się było spodziewać, Lena odwróciła kota ogonem, zawodząc głośno i zapewniając o swojej niewinności. Anna dała się nabrać, stanęła przeciwko mnie, oskarżając mnie o przesadę i to, iż gniew zaćmił mój rozum. Nie zaprzeczałem. Postawiłem tylko ultimatum: to była ostatnia wizyta Leny. Spakowałem Tomka, wziąłem torbę i pojechałem na kilka dni do kolegi w Krakowie. Musiałem ugasić płomienie w sobie, zanim mnie pochłonęły.
Gdy wróciłem, przywitała mnie urażona Anna. Twierdziła, iż jestem niesprawiedliwy, iż Lena gorzko płakała i zapewniała o swojej niewinności. Mój wybór jest twardy jak skała: Lena nie wróci do naszego domu. jeżeli Anna myśli inaczej, niech wybiera córkę albo naszą rodzinę. Bezpieczeństwo i spokój Tomka to moje święte ślubowanie.
Nie ustąpię. Anna musi zdecydować,
