**Dziennik, nieznana data**
Mój pasierb udowodnił, iż stare porzekadło to bzdura prawdziwe matki to nie tylko te, które urodzą.
Gdy wyszłam za męża, Krzysiek miał zaledwie sześć lat. Jego matka odeszła, gdy był czteroletnim chłopcem bez pożegnania, bez słowa, tylko cichy wyjazd w mroźną lutową noc. Mój mąż, Jan, był złamany. Poznaliśmy się rok później, oboje składający swoje życie z kawałków. Nasze małżeństwo nigdy nie było tylko naszą sprawą. Zawsze chodziło też o Krzyśka.
Nie urodziłam go, ale od dnia, gdy wprowadziłam się do tego domu ze skrzypiącymi schodami i plakatami piłkarskimi na ścianach, należał do mnie. Byłam macochą tak ale też jego budzikiem, osobą, która robiła mu kanapki z dżemem, partnerką do szkolnych projektów i kierowcą na pogotowie o drugiej w nocy, gdy gorączkował. Oklaskiwałam na każdym szkolnym przedstawieniu, wrzeszczałam jak oszalała na meczach. Zarywałam noce, pomagając mu w nauce, i trzymałam jego rękę, gdy pierwsza miłość go zraniła.
Nigdy nie próbowałam zastąpić jego matki. Po prostu chciałam być kimś, na kim może polegać.
Gdy Jan zmarł nagle na udar na krótko przed szesnastymi urodzinami Krzyśka, byłam w rozsypce. Straciłam męża, najlepszego przyjaciela. Ale choćby w tej rozpaczy wiedziałam jedno na pewno: *Nigdzie się nie wybieram*.
Od tamtej chwili wychowywałam Krzyśka sama. Bez więzów krwi. Bez rodzinnego dziedzictwa. Tylko z miłością i wiernością.
Patrzyłam, jak rośnie na wspaniałego mężczyznę. Byłam przy nim, gdy dostał list z przyjęciem na uniwersytet wpadł do kuchni, machając nim jak złotym biletem. Zapłaciłam wpisowe, pomogłam spakować walizki i rozpłakałam się, gdy żegnaliśmy się uściskiem przed akademikiem. Widziałam, jak zdaje z wyróżnieniem, a ja znów miałam łzy dumy na policzkach.
Gdy więc powiedział, iż żeni się z Martą, aż promieniałam z radości. Był szczęśliwy bardziej niż od dawna.
Mamo mówił do mnie (tak, nazywał mnie mamą) chcę, żebyś była we wszystkim. Przy wyborze sukni, na wieczorze panieńskim, wszędzie.
Nie spodziewałam się centralnego miejsca. Wystarczyło, iż mnie zapraszał.
W dniu ślubu przyszłam wcześniej. Nie chciałam przeszkadzać tylko być blisko. Miałam jasnoniebieską sukienkę, kolor, który kiedyś nazwał kolorem domu. W torebce niosłam małe aksamitne pudełko.
W środku były spinki do mankietów z wygrawerowanym napisem: *Chłopiec, którego wychowałam. Mężczyzna, którym się zachwycam*.
Nie były drogie, ale nosiłam je jak skarb.
Gdy weszłam do sali, florystki biegały w pośpiechu, kwartet smyczkowy stroił instrumenty, a organizatorka nerwowo sprawdzała listę.
Wtedy podeszła do mnie Marta.
Była piękna. Elegancka. Nienaganna. Suknia zdawała się stworzona specjalnie dla niej. Uśmiechnęła się, ale oczy pozostały zimne.
Cieszę się, iż przyszłaś powiedziała cicho.
Nie przegapiłabym tego za nic odparłam.
Zawahała się. Spojrzała na moje dłonie, potem znów w twarz.
Tylko uprzedzam Pierwszy rząd jest zarezerwowany dla biologicznych matek. Mam nadzieję, iż rozumiesz.
Słowa nie od razu do mnie dotarły. Myślałam, iż może chodzi o tradycję czy układ miejsc. Ale wtedy zobaczyłam ten nienaturalny uśmiech, wyrachowaną uprzejmość. Mówiła dokładnie to, co myślała.
*Tylko krwi matki*.
Ziemia zatrzęsła się pode mną.
Organizatorka spojrzała na nas słyszała. Jedna z druhien niespokojnie się poruszyła. Nikt nie odezwał się ani słowem.
Przełknęłam ślinę. Oczywiście wyszeptałam, wymuszając uśmiech. Rozumiem.
Usiadłam w ostatnim rzędzie. Kolana lekko drżały. Ściskałam pudełko, jakby miało mnie utrzymać w całości.
Zagrała muzyka. Goście się odwrócili. Orszak ruszył. Wszyscy wyglądali na rozpromienionych.
A potem wszedł Krzysiek.
Tak dorosły w granatowym garniturze, spokojny i pewny. Ale gdy szedł, rozglądał się po rzędach. Wzrok przeskakiwał w lewo, w prawo aż w końcu zobaczył mnie z tyłu.
Zatrzymał się.
Na jego twarzy malowało się zdumienie. Potem rozpoznanie. Spojrzał na przód, gdzie matka Marty siedziała dumnie obok ojca, z chusteczką w dłoni.
I wtedy zawrócił.
Pomyślałam, iż może coś zapomniał.
Lecz nagle szepnął coś swemu świadkowi, a ten podszedł do mnie.
Pani Kowalska? powiedział cicho. Krzysiek prosi, żeby zaprowadzić panią do pierwszego rzędu.
Ja Co? wyjąkałam, ściskając spinki. Nie, wszystko w porządku, nie chcę problemów.
On nalega.
Wstałam powoli, z płonącymi policzkami. CzujWtedy Marta wyciągnęła do mnie rękę, a w jej oczach zobaczyłam coś, czego wcześniej nie było cichą prośbę o wybaczenie i zrozumienie, iż rodzina to nie tylko krew, ale także wybór serca.
