Weronika stała na środku salonu, trzymając w dłoni bilet na wymarzone wakacje. Oczy Krzysztofa pałały gniewem, a jego głos rozbrzmiewał po pokoju jak grzmot. Kobieta czuła, jak wszystkie lata poświęceń, wszystkie marzenia pogrzebane pod górą kredytów i wszystkie złamane obietnice narastają w niej jak przypływ, gotowe ją pochłonąć.
Krzysztof szepnęła cicho, niemal błagalnie pamiętasz, gdy podpisywaliśmy kredyt? Obiecałeś, iż będziemy drużyną, iż przetrwamy razem, iż zawalczymy o naszą przyszłość. Ja dotrzymałam słowa. Dźwigałam ten ciężar. Siedem długich lat! A teraz, gdy wreszcie moglibyśmy odetchnąć mówisz mi, iż łazienka twojej matki jest ważniejsza niż moje szczęście?
Mąż odwrócił się gwałtownie, unikając jej wzroku.
Nie rozumiesz, Weronika. To moja matka. jeżeli my jej nie pomożemy, to kto?
A kim ja jestem?! wybuchnęła Weronika, po raz pierwszy podnosząc głos. Czy ja nie jestem twoją rodziną? Ja, kobieta, która spłacała każdą ratę, która odmawiała sobie ubrań, wyjazdów, spotkań z przyjaciółmi, tylko po to, żebyśmy się utrzymali? Twoja matka przeżyła już swoje życie. Ja wciąż czekam na swoje!
Krzysztof zamilkł. Rozdzierały go sprzeczne uczucia.
Następne dni upływały w ciężkiej ciszy. Jadwiga dzwoniła codziennie, dopytywała się o remont łazienki. Krzysztof odpowiadał wymijająco lub unikał rozmowy. W mieszkaniu między nim a Weroniką rósł niewidzialny mur chłodu. Ona spała odwrócona plecami, on wieczorami wpatrywał się w ekran telefonu, bezmyślnie przewijając internet.
Ale Weronika miała już plan.
Pewnego ranka spakowała walizkę. Dwie letnie sukienki, kostium kąpielowy, którego nigdy nie założyła, sandały i paszport. Na nocnej szafce zostawiła krótką kartkę:
Krzysztof, siedem lat marzyłam o morzu. Jadę, czy chcesz, czy nie. Możesz zdecydować, czy będziesz ze mną, czy zostaniesz. Wybór należy do ciebie. W.
Zamknęła za sobą drzwi, nie oglądając się.
W samolocie, z biletem do Grecji w torebce, poczuła, jak z ramion spada część ciężaru, który dźwigała przez tyle lat. Patrzyła przez okno na chmury i wspominała dzieciństwo, gdy jeździła z rodzicami nad polskie jeziora. Pamiętała zapach wody, szum fal, ciepły piasek pod stopami. Po raz pierwszy od dawna poczuła nadzieję.
W hotelu usiadła na balkonie i wpatrywała się w błękit Morza Egejskiego. Serce biło jej szybciej, jakby na nowo odkrywała życie. Wieczorem zeszła na plażę, pozwoliła falom obmywać stopy i zapłakała nie ze smutku, ale z ulgi.
Krzysztof, zostawszy sam, znalazł kartkę. Czytał ją w kółko, każde słowo paliło go jak ogień. Wyobrażał sobie Weronikę na plaży, z błyszczącymi oczami i uśmiechem, którego nie widział od lat. Wtedy dotarło do niego: on zabrał jej najlepsze lata, a teraz mógł stracić ją na zawsze.
Tego wieczoru, gdy Jadwiga znów zadzwoniła, odpowiedział zimno:
Mamo, łazienka poczeka. Weronika nie może.
Po raz pierwszy starsza kobieta nie miała riposty.
Trzy dni później Krzysztof wysiadł na lotnisku w Atenach. Szukał jej na plaży, w wąskich uliczkach pełnych kwiatów, w hotelowej restauracji. W końcu zobaczył ją samotnie przy stoliku, z kieliszkiem wina w dłoni.
Weronika wyszeptał wzruszony. Jestem tu.
Spojrzała na niego długo, bez słów. W jej oczach było zmęczenie, żal, ale i iskra tęsknoty.
Nie wiem, Krzysztof powiedziała powoli. Nie wiem, czy mam jeszcze siłę, by wierzyć w nas.
Przysięgam, teraz będę po twojej stronie odparł. Nie zmuszę cię więcej do wyboru między mną a matką. Ona miała swoje życie. Ty jesteś moim życiem teraz.
Proste słowa, a dotarły głęboko. Pozwoliła mu usiąść obok. To nie było przebaczenie, ale początek czegoś nowego.
Te wakacje nie były tylko o morzu i słońcu. Były o odzyskaniu siebie. Weronika godzinami pływała, śmiała się jak dawniej, zajadała owoce morza. Krzysztof patrzył na nią, jakby na nowo odkrywał kobietę, w której się zakochał.
Ostatniego dnia, leżąc na leżakach, Weronika powiedziała:
jeżeli mamy iść dalej, Krzysztof, musimy żyć dla siebie. Nie możemy być wiecznie służebnikami cudzych potrzeb.
Skinął głową. Wiedział, iż to nie będzie proste, ale zrozumiał, co stracili.
Po powrocie Jadwiga znów próbowała nalegać na remont. Tym razem Krzysztof odpowiedział stanowczo:
Mamo, pomożemy, ale na tyle, na ile nas stać. Nie przejmiemy za ciebie całego życia. Ja i Weronika też musimy żyć.
Weronika spojrzała na niego z ulgą. Po raz pierwszy od dawna nie czuła się samotna w tej walce.
Kolejne lata były inne. Nie idealne, ale lepsze. Każdego lata jeździli nad polskie morze, choćby na weekend. Weronika pozwalała sobie na drobne przyjemności: nową sukienkę, perfumy, kolację przy świecach. I za każdym razem, gdy wspominała te siedem lat wyrzeczeń, myślała, iż było warto bo teraz umiała walczyć o swoje marzenia.
Bo prawdziwa wolność nie zaczyna się, gdy spłacasz ostatnią ratę. Zaczyna się, gdy mówisz nie tym, którzy chcą zabrać ci duszę.
