Kiedy mój partner mnie wyrzucił, byłam załamana. Z czasem zrozumiałam, iż to była błogosławieństwo.

Gdy mój mąż wyrzucił mnie z domu, ogarnął mnie rozpacz. Z czasem uświadomiłam sobie, iż to było błogosławieństwo.
Kiedy został wyrzucony na zewnątrz, nie widziałam już sensu życia. Lata później zrozumiałam, iż to najkorzystniejsze wydarzenie, jakie mnie spotkało.
Poślubiłam go z miłości, nie przewidując trudności, które miały nadejść. Po narodzinach córki przybrałam dwadzieścia kilogramów, co całkowicie odmieniło moje losy.
Mąż zaczął mnie poniżać, nazywając krową i słodką, przestał dostrzegać we mnie kobietę. Nieustannie przyrównywał mnie do żon swoich kolegów, twierdząc, iż one są eleganckie, a ja według niego stałam się bestią.
Jego słowa rozdzierały moje serce. Później odkryłam, iż ma kochankę, młodą kobietę, przed którą już się nie wstydził. Rozmawiał z nią przy mnie, wysyłał wiadomości, podczas gdy ja i córka stawałyśmy się nic nieważnym.
W nocnych godzinach płakałam w ciszy, nie mając nikogo, komu mogłabym się zwierzyć. Byłam sierotą, nie miałam rodziny, przyjaciółki odsunęły się po ślubie. Czując się bezkarnie, mąż zaczął podnosić rękę. Płacz córki irytował go; krzyczał, żądając, żebym ją uciszyła, grożąc, iż wyrzuci nas na ulicę.
Tego dnia nie zapomnę. Wrócił z pracy i nakazał mi natychmiast opuścić mieszkanie. Za oknem padał śnieg, zapadał zmrok. Z jedną walizką i córką w ramionach znalazłam się na podwórku, nie wiedząc, dokąd iść. Nie dał nam choćby czasu w zabranie rzeczy. Gdy próbowałam się ogarnąć, podjechał taksówkarz. Z samochodu wyszła jego kochanka z walizką i weszła do naszego lokum. W kieszeni miałam już tylko kilka euro.
Jedyną opcją stał się szpital, w którym kiedyś pracowałam. Przypadkowo była tam dyżurną pielęgniarka, którą znałam. Przyjęła nas i pozwoliła przespać noc.
Następnego dnia udałam się na MontdePiété, gdzie sprzedałam mały łańcuszek z krzyżem jedyny pamiątkowy przedmiot po matce oraz kolczyki, które dostałam od męża przed ślubem, i obrączkę. Znalazłam ogłoszenie o pokoju na przedmieściach, wynajmowanym przez starszą panią, Mémé Claudette. Stała się dla nas jak babcia. Dzięki niej, kiedy opiekowała się córką, mogłam podjąć pracę.
Nie mając dyplomu, zostałam zatrudniona w rzeźni, a potem jako nocna sprzątaczka. Później jedna z klientek, dla której sprzątałam, zaproponowała mi pracę asystentki w swojej firmie z dobrą pensją. To dzięki niej dostałam się na studia, uzyskałam dyplom i zostałam prawniczką.
Dziś moja córka studiuje na Sorbonie. Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu w Paryżu, mamy samochód i kilka razy w roku wyjeżdżamy na wakacje. Moja kancelaria prosperuje, a ja dziękuję losowi za to, iż tego dnia zostałam wyrzucona na ulice bez tego nie osiągnęłabym sukcesu.
Ostatnio szukałyśmy z córką działki pod dom wiejski i natrafiłyśmy na parcelę pod Fontainebleau. Zaskoczyło mnie, gdy przy drzwiach stanął tam mój były mąż z kochanką teraz już z nadwagą. Miałam ochotę wylać mu całą prawdę, ale wolałam milczeć i patrzeć. Przed nami stał pijany człowiek, z brzuchiem wypukłym, zadłużony do bólu. To dlatego sprzedawali dom. Po krótkiej, ciężkiej chwili milczenia zadzwoniłam do córki i razem odjechałyśmy.
Utrzymuję kontakt z Mémé Claudette, odwiedzam ją często z ciastem i odrobiną pomocy. Nigdy nie zapomnę jej dobroci. Nie zapomnę też Élodie, mojej dawnej pracodawczyni to ona przywróciła mi wiarę w siebie i umożliwiła sukces.