Córka zmarłego policjanta sama przyszła na aukcję owczarka niemieckiego szokujący powód!
Teren targów w okręgu Wierzbowy Potok zawsze był hałaśliwy, lepki i trochę za duży dla tak cichej, drobnej dziewczynki jak Zosia Nowak. Letnie słońce prażyło żwir, zamieniając każde drgnięcie powietrza w coś gęstego i jasnego. Karuzele huczały za stoiskami z kiełbasą. Sprzedawcy wykrzykiwali oferty karmelowej waty cukrowej i losów, a z głównego pawilonu dobiegał daleki dźwięk młotka. Tam, w centrum najważniejszego wydarzenia dnia, Zosia miała osiem lat i nie wypowiedziała ani słowa od zeszłego listopada, od dnia, gdy na farmie pojawili się dwaj umundurowani funkcjonariusze, a jej świat rozpadł się na tysiąc kawałków. Jej matki, oficer Hanny Nowak, już nie było. Zginęła na służbie, pisały gazety, odeszła tak, iż nie pozostawiła miejsca na pytania ani nadzieję. Od tamtej pory głos Zosi zamarł, schował się w zakamarku jej ciała, którego choćby ona nie umiała znaleźć.
Ale tego ranka Zosia obudziła się o świcie z silniejszym niż zwykle bólem w piersi. Natychmiast podeszła do zakurzonego szklanego słoika, który wypełniła monetami, bo była wystarczająco mała, by je w sobie trzymać. Grosze na urodziny, czterozłotówki zarobione na sprzedaży lemoniady, srebrne monety, które matka podsuwała jej jak nagrody. Policzyla je dwa razy: pięćdziesiąt dwa złote i szesnaście groszy. Schowała skarb w plecaku i czekała przy drzwiach.
Renata, żona jej matki, próbowała ją odwieść od tego pomysłu: Och, Zosiu, kochanie, nie musisz iść na tę aukcję mówiła, klęcząc ze zmęczonymi oczami, które kiedyś były tak żywe. Tam nie będzie tego, czego szukasz. Może zrobimy naleśniki, co? Ale Zosia pokręciła głową, jej wzrok utkwiony był w obrączce Renaty, która lśniła w porannym świetle. Teraz złota obrączka wydawała się nie na miejscu, zbyt duża na jej drżącym palcu. Tomek, ojczym Zosi, stał z boku, bawiąc się telefonem i starając się nie wyglądać na zdenerwowanego. Nie wiedział, jak jej pomóc po pogrzebie, chyba iż powiedział coś w stylu: No dalej, Zosiu, musisz iść naprzód, inaczej nie dasz rady żyć. Czasem go za to nienawidziła. Innym razem choćby na to nie miała siły. Pojechali w ciszy, podskakując wyboistą wiejską drogą w rozklekotanym Subaru Renaty, każde zagłębienie w asfalcie szarpało ręce Zosi. Gdy dotarli na parking, Renata pochyliła się i szepnęła: Cokolwiek się stanie, kocham cię, dobrze? Zosia spojrzała na swoje kolana, a tylne drzwi zatrzasnęły się z łoskotem. Powietrze targowiska od razu ją uderzyło: zapach waty cukrowej, siana, potu i rozgrzanego metalu.
W pawilonie ludzie tłoczyli się wokół drewnianych ławek wychodzących na małą scenę. Kilku umundurowanych funkcjonariuszy stało z przodu, wyraźnie zakłopotanych. Z boku stała jedyna metalowa klatka z manualnie napisaną tabliczką: Aukcja psów służbowych wycofanych ze służby. I tam był Rex, jedyne, co jeszcze wydawało się Zosi prawdziwe w jej matce. Nie wspomnienie, nie zdjęcie, ale Rex, którego pysk był już blady z wieku, a oczy wciąż ciemne i przenikliwe. Siedział tak, jakby to miejsce należało do niego, ale jego ogon ledwie się poruszał. Jego wzrok przeszedł po tłumie, a potem instynktownie zatrzymał się na Zosi. Wzdłuż jej pleców przebiegł dreszcz. Przez miesiące Zosia czuła się żywa tylko nocą, gdy szeptała do Rexa przez płot za starą komendą policji, po tym, jak wszyscy odeszli. Zawierzała mu rzeczy, których nie mogła powiedzieć nikomu innemu sekrety, ból, który czuła, i to, jak bardzo pragnęła, by jej matka wróciła do domu. Rex nie odpowiadał, ale słuchał, i to wystarczało.
Mężczyzna w pomiętym niebieskim garniturze zawołał zbyt radosnym głosem: Dziś macie szansę stać się właścicielami kawałka historii Wierzbowego Potoku! Nasz własny Rex, który służył pięć lat w policji, przeszedł na emeryturę, odkąd odszedł od nas oficer Nowak. Szuka nowego domu. Dajmy mu trochę miłości, co? Zosia ścisnęła swój słoik tak mocno, iż szkło wbiło się w jej dłonie. Renata delikatnie położyła dłoń na jej ramieniu, ale Zosia się odsunęła. Rozejrzała się po tłumie: ciekawscy widzowie, może miejscowi, którzy pamiętali jej matkę, albo po prostu ludzie cieszący się widowiskiem. Ale w pierwszym rzędzie zobaczyła dwóch mężczyzn, którzy nie pasowali do reszty. Jeden był wysoki, z siwymi włosami, w białej koszuli i z wilczym uśmiechem Wiesław Groch, właściciel firmy ochroniarskiej Groch Security, nazwisko, które Zosia widziała na billboardach, zawsze z hasłem Bezpieczeństwo, któremu możesz zaufać. Drugi był bardziej postawny, jego koszula w kratę była poplamiona, twarz czerwona od słońca i poorana zmarszczkami Jerzy Jurek Baran, farmer z drugiego końca doliny. Obserwowali Rexa z taką intensywnością, iż Zosi ścisnęło się w żołądku. Starała się nie patrzeć na Wiesława, ale jego wzrok ciągle wracał do niej, zimny i badawczy. Jurek, przeciwnie, nie zwracał na nią szczególnej uwagi, ale jego zaciśnięta szczęka mówiła wszystko.
Aukcja rozpoczęła się od słów: Zaczynamy od dwóch tysięcy złotych. Kto daje dwa tysiące? Serce Zosi waliło. Dwa tysiące złotych. Jej monety nagle wydawały się śmiesznie małe. Renata stała za nią, wyraźnie nieswojo. Wzrok Rexa był czujny, gdy ceny rosły. Mężczyzna w baseballówce krzyknął: Dwa tysiące! Wiesław podniósł palec: Trzy tysiące. Jurek, bez wahania: Cztery tysiące. Cyfry gwałtownie rosły, głosy stawały się głośniejsze, powietrze wypełniło się napięciem i oczekiwaniem. Zosia wysunęła się do przodu. Młotek aukcyjny kołysał się w rękach licytatora. Ktoś jeszcze? Jej głos, tak długo milczący, podniósł się jak cień w gardle, ale zmusiła się, by mówić dalej, jej głos w
