Chłopiec ulitował się nad staruszką i oddał jej cały swój chleb. To, co mu zaoferowała w zamian, zmroziło go do szpiku kości

Słońce, przefiltrowane przez półprzezroczyste firanki, delikatnie oświetlało zdjęcie w srebrnej ramce fotografię kobiety, której życie skończyło się zbyt wcześnie. Tadeusz siedział w fotelu, nieruchomy jak posąg, i wpatrywał się w twarz Bożeny. Jego oczy już nie płakały, ale wnętrzność ściskała się, jakby serce ściskali niewidzialni goście. Łzy wyschły, zostawiając po sobie gorycz, niczym słony posmak na wargach po długim płaczu.
Bożenka Tylko 34 lata Całe życie przed sobą Mogła żyć i żyć myśli jak kule przelatywały przez jego głowę. Dziewięć dni. Dziewięć dni od chwili, gdy stał przy świeżej mogile, czując, jak ziemia ucieka mu spod nóg. Dziewięć dni od ostatniego raz, gdy słyszał jej głos, widział jej profil, czuł jej zapach lekki, z nutą wanilii i czegoś nieziemskiego.
Tadeusz był od Bożeny starszy o osiem lat. W wieku czterdziestu dwóch lat uważał się za dojrzałego, zrównoważonego, odpowiedzialnego człowieka. Widział w Bożenie kruche stworzenie, wymagające opieki, jak kwiat, który zwiędnie bez stałej pielęgnacji. Wierzył, iż była delikatna, nieprzystosowana do brutalności świata. Ale się mylił. Mylił się od samego początku. Za jej subtelną urodą i melodyjnym głosem krył się bystry, przebiegły umysł. Bożena potrafiła manipulować, oszukiwać, znikać, gdy było to wygodne. Żyła według własnych zasad, nie przejmując się konsekwencjami.
Ich historia zaczęła się dziesięć lat temu tej samej nocy, gdy los skrzyżował ich drogi w hałaśliwym tłumie na imprezie u wspólnych znajomych. Tadeusz był już wtedy uznanym przedsiębiorcą. Jego biznes kwitł, dochody rosły, a perspektywy otwierały się niczym mapa nieznanego świata. Był w centrum uwagi, ale jego wzrok nagle przykuła samotna postać przy oknie.
Ciemnowłosa dziewczyna w obcisłej czarnej sukience siedziała w kącie, jakby zeszła z okładki modnego magazynu. Jej oczy głębokie niczym ciemne jezioro patrzyły w dal, a w dłoni trzymała kieliszek z rubinowym winem. Bożena. W tamtej chwili wydała mu się nie tylko piękna była zagadką, wyzwaniem, magnesem, do którego nie dało się nie podejść.
Poczekał, aż jej kieliszek będzie pusty, po czym, z nowym wypełnionym winem, podszedł jak bohater romantycznej komedii.
Mogę się przysiąść? zapytał z lekkim uśmiechem.
A nie boi się pan, iż odmówię? odpowiedziała, patrząc na niego z figlarnym błyskiem w oku.
Boję się przyznał szczerze. Ale ryzyko jest tego warte.
Ich rozmowa płynęła jak muzyka lekko, bez wysiłku. Mówili o książkach, podróżach, gwiazdach. Bożena była inteligentna, błyskotliwa, z humorem, który ciął jak brzytwa. Tadeusz był oczarowany. Czuł, jak serce bije mu szybciej, jakby po raz pierwszy od dawna przypomniało sobie, iż umie kochać.
Później dowiedział się, iż Bożena trafiła tam zupełnie przypadkiem. Pracowała w kwiaciarni, skąd goście imprezy kupowali róże i lilie. Podsłuchawszy rozmowę, postanowiła zajrzeć tak, z ciekawości, zobaczyć, jak żyją inni. Ale Bożena nigdy nie robiła niczego bez powodu. Przyszła nie dla zabawy, ale dla szansy. I tę szansę złapała.
W tamtym czasie Tadeusz był żonaty. Miał syna z pierwszego małżeństwa, ale relacje z żoną dawno zamieniły się w zimną rutynę. Tylko synek, Kacper, trzymał ich razem. ale gdy pojawiła się Bożena, wszystko się zmieniło. Była jak huragan piękny, niszczycielski, nieunikniony.
Pół roku później Tadeusz wniósł o rozwód. Rok później ożenił się z Bożeną.
Jednak rodzinna sielanka okazała się iluzją. Bożena, zostając żoną i matką, nie zmieniła się. Wciąż odwiedzała drogie salony, wydawała pieniądze na designerskie torebki, spotykała się z przyjaciółkami w modnych knajpach. Dziecka, Marcela, prawie nie zauważała. Przeszkadza mówiła. Muszę oddychać!
W końcu Marcela zabrała babcia matka Tadeusza, starsza, ale pełna troski kobieta. Wychowywała wnuka, nie narzekając, nie oczekując wdzięczności.
A potem stało się nieszczęście.
Pewnego poniedziałkowego poranka Tadeusz odebrał telefon. Głos lekarza był suchy jak papier:
Pańska żona miała wypadek. Jest w reanimacji. Proszę przyjechać.
Rzucił wszystko i pognał do szpitala. Ale było za późno. Bożena nie żyła. Nie doczekała go. Nie pożegnała się.
Śmierć przyszła nagle, zostawiając pustkę, której nie dało się zapełnić.
Tadeusz pochował żonę. Pochował też część siebie.
Kilka dni później odebrał Marcela. Babcia miała już ponad siedemdziesiąt lat. Była zmęczona. Serce bolało ją, plecy, dusza. Tadeusz nie mógł pozwolić, by dźwigała ten ciężar.
Wynajął nianię Oliwię. Młodą, skromną, z ciepłymi oczami i miękkim głosem. Przyszła z plecakiem i marzeniem, by zacząć nowe życie.
A gdzie pani mieszka? zapytał Tadeusz.
Na razie u koleżanki odpowiedziała. Ale znajdę swoje miejsce.
Spojrzał na nią i nagle poczuł, jak coś się w nim porusza nie namiętność, nie zauroczenie, ale coś ciepłego, niemal rodzinnego.
Zostań u nas zaproponował. Miejsce się znajdzie.
I została.
Oliwia okazała się nie tylko nianią. Stała się częścią ich życia. Gotowała z miłością, uczyła Marcela czytać, śpiewać, rysować. Chodziła z nim do parku, lepiła bałwany, czytała bajki na dobranoc. Tadeusz podnosił jej pensję, ale ona prosiła o mniej ważne było dla niej poczucie, iż jest potrzebna.
Pierwsze dni po śmierci Bożeny ojciec i syn spędzili razem. Całe dnie grali w gry, śmiali się, jedli pizzę i oglądali kreskówki. Marcel był szczęśliwy.
Ale pewnej soboty, w parku, chłopiec zauważył starszą kobietę na ławce. Siedziała sama, z pochyloną głową, drżąc z zimna.
Tato szepnął Marcel. Może damy jej chleb? Kupiliśmy go dla kaczek A ona pewnie jest głodna.
Tadeusz i Oliwia zamienili spojrzenia. Gdy